Ο πρώτος που φέρεται να χρησιμοποιεί χημικά όπλα είναι ο Ηρακλής.
Σε έναν από τους άθλους του ο Ηρακλής εκλήθη να σκοτώσει ένα τέρας την Λερναία Ύδρα.
Ο Ηρακλής κατόρθωσε να σκοτώσει το τέρας.. Κατόπιν έσκισε το σώμα του άψυχου τέρατος και βούτηξε τα βέλη του στο δηλητηριώδες αίμα του.
Ο μύθος αναφέρει πως ο Ηρακλής έπληξε κατά λάθος με ένα δηλητηριώδες βέλος τον φίλο του κένταυρο Χείρωνα, ενώ και ο κένταυρος Φώλος πέθανε όταν τρυπήθηκε κατά λάθος από ένα βέλος που προσπαθούσε να αποσπάσει από το σώμα ενός πληγωμένου.
Ο ήρωας σκότωσε επίσης τον κένταυρο Νέσσο, με ένα βέλος βουτηγμένο στο αίμα της Ύδρας.
Ο κένταυρος πριν πεθάνει έδωσε στην σύζυγο του Ηρακλή Δηιάνειρα το μολυσμένο αίμα του, λέγοντάς της να το φυλάξει σε μέρος σκοτεινό και δροσερό, μακριά από το φως και τη ζέστη, προφανώς για να μην χάσει το δηλητήριο την ισχύ του.
Φυσικά πολλές ερμηνείες μπορούν να δοθούν σχετικά με το τι αντιπροσωπεύει η Ύδρα και τι ήταν στην πραγματικότητα το δηλητηριώδες αίμα της.
Αρκετά αργότερα, ο Οδυσσέας αυτή τη φορά φέρεται στην Οδύσσεια να ταξιδεύει έως την Εφύρα, την πόλη της Ηπείρου, κοντά στα ύδατα της Στυγός, με σκοπό να κατέβει στον κάτω κόσμο, η είσοδος του οποίου βρισκόταν εκεί.
Ο Όμηρος αναφέρει ότι ο Οδυσσέας πήγε στην Εφύρα αναζητώντας δηλητήρια με τα οποία θα άλειφε τις αιχμές των βελών του.Ο βασιλιάς της πόλης Ίλος όμως αρνήθηκε να του παραχωρήσει τα δηλητήρια, αν και η Εφύρα χαρακτηριζόταν από τους αρχαίους ως ο παράδεισος των δηλητηρίων.
Υπάρχουν περιγραφές που φανερώνουν την τοξικότητα της περιοχής, αφού ακόμα και τα πουλιά που πετούσαν από πάνω και εισέπνεαν τις δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις πέθαιναν.
Αναφέρει η Οδύσσεια : «από την Εφύρα καθώς ερχόταν από τον Ίλο Μερμερίδη, γιατί πήγε και εκεί με γρήγορο πλοίο ο Οδυσσέας, φάρμακο ανδροφόνο αναζητώντας, για να το έχει τα χάλκινα βέλη του να αλείβει. (Οδύσσεια, ραψωδία α, στ. 259 –262).
Ο Φιλοκτήτης, τέλος, αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Επικεφαλής επτά πλοίων, το καθένα των οποίων είχε πλήρωμα 50 τοξοτών, κίνησε για την Τροία.
Άριστος τοξότης και ο ίδιος, είχε εξοπλισθεί με τα δηλητηριώδη βέλη του Ηρακλή.Δεν έμελε όμως να φτάσει εκεί με τους λοιπούς συστρατιώτες του.
Ο Φιλοκτήτης είτε δαγκώθηκε από φίδι, είτε σύμφωνα με άλλη παραλλαγή του μύθου, τρυπήθηκε κατά λάθος από ένα δικό του δηλητηριασμένο βέλος. Αποτέλεσμα τούτου ήταν να αφεθεί σε ένα νησάκι κοντά στη Λήμνο.
Ο Φιλοκτήτης, ο καλύτερος τοξότης των Αχαιών, σώθηκε τελικά με την επέμβαση του ιατρού Μαχάονος. Το γεγονός ότι η δηλητηρίαση του Φιλοκτήτη δεν προερχόταν από δάγκωμα φιδιού δεν χρειάζεται και μεγάλη σοφία για να το καταλάβει κανείς.
Στην Ελλάδα μόνο ένα είδος έχιδνας έχει τόσο ισχυρό δηλητήριο ώστε να επιφέρει τον θάνατο. Οι αρχαίοι όμως γνώριζαν πως να αντιμετωπίζουν ακόμα και το δάγκωμα από ένα τέτοιο φίδι.
Άρα κατά πάσα πιθανότητα ο Φιλοκτήτης επλήγη από κάτι άλλο. Στην περίπτωση του όμως στάθηκε τυχερός στην ατυχία του, εφόσον μάλλον το δηλητήριο είχε εξασθενίσει λόγω του χρόνου που είχε παρέλθει, αλλά και ο ίδιος ήταν νέος και με ισχυρό οργανισμό.
Έτσι επέζησε και πήγε τελικώς στην Τροία, σκορπώντας τον όλεθρο με τα δηλητηριώδη βέλη του, ένα εκ των οποίων σκότωσε και τον Πάρη.Σύμφωνα με την ποιητική περιγραφή ο Πάρης υπέφερε ιδιαιτέρως από το δηλητήριο, νιώθοντας αφόρητο κάψιμο και δίψα.
Όλα αυτά τα συμπτώματα προϊδεάζουν για δηλητηρίαση από το φυτό Ακόνιτο.
Και είναι λογικό ο Φιλοκτήτης να χρησιμοποίησε ένα δραστικό δηλητήριο για τα βέλη του, εφόσον, από ιδία πείρα κατάλαβε ότι το δηλητήριο της Ύδρας είχε πλέον εξασθενήσει.
ΠΗΓΗ armynow
Ο Ηρακλής κατόρθωσε να σκοτώσει το τέρας.. Κατόπιν έσκισε το σώμα του άψυχου τέρατος και βούτηξε τα βέλη του στο δηλητηριώδες αίμα του.
Ο μύθος αναφέρει πως ο Ηρακλής έπληξε κατά λάθος με ένα δηλητηριώδες βέλος τον φίλο του κένταυρο Χείρωνα, ενώ και ο κένταυρος Φώλος πέθανε όταν τρυπήθηκε κατά λάθος από ένα βέλος που προσπαθούσε να αποσπάσει από το σώμα ενός πληγωμένου.
Ο ήρωας σκότωσε επίσης τον κένταυρο Νέσσο, με ένα βέλος βουτηγμένο στο αίμα της Ύδρας.
Ο κένταυρος πριν πεθάνει έδωσε στην σύζυγο του Ηρακλή Δηιάνειρα το μολυσμένο αίμα του, λέγοντάς της να το φυλάξει σε μέρος σκοτεινό και δροσερό, μακριά από το φως και τη ζέστη, προφανώς για να μην χάσει το δηλητήριο την ισχύ του.
Φυσικά πολλές ερμηνείες μπορούν να δοθούν σχετικά με το τι αντιπροσωπεύει η Ύδρα και τι ήταν στην πραγματικότητα το δηλητηριώδες αίμα της.
Αρκετά αργότερα, ο Οδυσσέας αυτή τη φορά φέρεται στην Οδύσσεια να ταξιδεύει έως την Εφύρα, την πόλη της Ηπείρου, κοντά στα ύδατα της Στυγός, με σκοπό να κατέβει στον κάτω κόσμο, η είσοδος του οποίου βρισκόταν εκεί.
Ο Όμηρος αναφέρει ότι ο Οδυσσέας πήγε στην Εφύρα αναζητώντας δηλητήρια με τα οποία θα άλειφε τις αιχμές των βελών του.Ο βασιλιάς της πόλης Ίλος όμως αρνήθηκε να του παραχωρήσει τα δηλητήρια, αν και η Εφύρα χαρακτηριζόταν από τους αρχαίους ως ο παράδεισος των δηλητηρίων.
Υπάρχουν περιγραφές που φανερώνουν την τοξικότητα της περιοχής, αφού ακόμα και τα πουλιά που πετούσαν από πάνω και εισέπνεαν τις δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις πέθαιναν.
Αναφέρει η Οδύσσεια : «από την Εφύρα καθώς ερχόταν από τον Ίλο Μερμερίδη, γιατί πήγε και εκεί με γρήγορο πλοίο ο Οδυσσέας, φάρμακο ανδροφόνο αναζητώντας, για να το έχει τα χάλκινα βέλη του να αλείβει. (Οδύσσεια, ραψωδία α, στ. 259 –262).
Ο Φιλοκτήτης, τέλος, αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Επικεφαλής επτά πλοίων, το καθένα των οποίων είχε πλήρωμα 50 τοξοτών, κίνησε για την Τροία.
Άριστος τοξότης και ο ίδιος, είχε εξοπλισθεί με τα δηλητηριώδη βέλη του Ηρακλή.Δεν έμελε όμως να φτάσει εκεί με τους λοιπούς συστρατιώτες του.
Ο Φιλοκτήτης είτε δαγκώθηκε από φίδι, είτε σύμφωνα με άλλη παραλλαγή του μύθου, τρυπήθηκε κατά λάθος από ένα δικό του δηλητηριασμένο βέλος. Αποτέλεσμα τούτου ήταν να αφεθεί σε ένα νησάκι κοντά στη Λήμνο.
Ο Φιλοκτήτης, ο καλύτερος τοξότης των Αχαιών, σώθηκε τελικά με την επέμβαση του ιατρού Μαχάονος. Το γεγονός ότι η δηλητηρίαση του Φιλοκτήτη δεν προερχόταν από δάγκωμα φιδιού δεν χρειάζεται και μεγάλη σοφία για να το καταλάβει κανείς.
Στην Ελλάδα μόνο ένα είδος έχιδνας έχει τόσο ισχυρό δηλητήριο ώστε να επιφέρει τον θάνατο. Οι αρχαίοι όμως γνώριζαν πως να αντιμετωπίζουν ακόμα και το δάγκωμα από ένα τέτοιο φίδι.
Άρα κατά πάσα πιθανότητα ο Φιλοκτήτης επλήγη από κάτι άλλο. Στην περίπτωση του όμως στάθηκε τυχερός στην ατυχία του, εφόσον μάλλον το δηλητήριο είχε εξασθενίσει λόγω του χρόνου που είχε παρέλθει, αλλά και ο ίδιος ήταν νέος και με ισχυρό οργανισμό.
Έτσι επέζησε και πήγε τελικώς στην Τροία, σκορπώντας τον όλεθρο με τα δηλητηριώδη βέλη του, ένα εκ των οποίων σκότωσε και τον Πάρη.Σύμφωνα με την ποιητική περιγραφή ο Πάρης υπέφερε ιδιαιτέρως από το δηλητήριο, νιώθοντας αφόρητο κάψιμο και δίψα.
Όλα αυτά τα συμπτώματα προϊδεάζουν για δηλητηρίαση από το φυτό Ακόνιτο.
Και είναι λογικό ο Φιλοκτήτης να χρησιμοποίησε ένα δραστικό δηλητήριο για τα βέλη του, εφόσον, από ιδία πείρα κατάλαβε ότι το δηλητήριο της Ύδρας είχε πλέον εξασθενήσει.
ΠΗΓΗ armynow
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου